اسرا امروز. ریحانه خوشحال. جناب وزیر آموزش و پرورش، وقتی با غرور میگویید «سرباز سردار رادان» هستید، آیا لحظهای به قلبهای تپنده میلیونها دانشآموز، والدین و معلمان این سرزمین فکر کردهاید که از شنیدن خبر تفاهمنامه شما با نیروی انتظامی، بهتزده و نگران شدهاند؟/ این خبر جامعه را در شوک و نگرانی فرو برده است. این تصمیم، نهتنها نشاندهنده ناتوانی شما در مدیریت بزرگترین نهاد فرهنگی کشور است، بلکه فریاد میزند که شما به جای پاسخگویی، مدارس را به پادگان تبدیل کردهاید و دانشآموزان را زیر سایه تهدید و ترس قرار دادهاید/ فرزندان این سرزمین موش آزمایشگاهی سیاستهای شتابزده نیستند که با هر تصمیم نسنجیده، روح و روان و آیندهشان را به بازی بگیرید. کافیست از مدرسه میدان مین نسازید. کافیست از آینده بچههای ما برای آزمون و خطای مدیریتیتان استفاده نکنید...
به گزارش اسرار امروز؛ این تفاهمنامه، که در تاریخ ۳۱ فروردین ۱۴۰۴، با هدف «ارتقای نظم اجتماعی» و «همکاری در تولید محتوای آموزشی» امضا شده، نهتنها موجی از ابهام و اضطراب در جامعه به راه انداخته، بلکه رسماً مدارس را به پادگانهای نظامی تبدیل کرده است. نیروی انتظامی چه ربطی به رسالت آموزش و پرورش دارد؟
آقای وزیر، مگر قرار نبود مدارس، پناهگاه امن یادگیری و مهد پرورش اندیشه و شکوفایی استعدادها باشد؟ مگر رسالت شما تربیت آیندهسازان این مملکت نیست؟ این چه منطقی است که به جای حل بحرانهای واقعی آموزش و پرورش – از کمبود معلم و کلاسهای فرسوده گرفته تا حقوق ناچیز فرهنگیان، بهبود وضعیت معیشتی فرهنگیان، یا ارتقای کیفیت آموزش و افزایش خلاقیت و کشف استعدادها – دست به دامان نیروی انتظامی شدهاید؟ این تصمیم، نهتنها نشاندهنده ناتوانی شما در مدیریت بزرگترین نهاد فرهنگی کشور است، بلکه فریاد میزند که شما به جای پاسخگویی، مدارس را به پادگان تبدیل کردهاید و دانشآموزان را زیر سایه تهدید و ترس قرار دادهاید. جزئیات این تفاهمنامه، که شامل همکاری در «تولید محتوای آموزشی»، «استفاده از شبکه شاد»، و حتی «اجرای نظام مراقبت اجتماعی دانشآموزی (نماد)» با نیروی انتظامی است، چیزی جز دخالت مستقیم پلیس در امور آموزشی و تربیتی نیست. آیا قرار است دانشآموزان به جای ریاضی و ادبیات، درس «نظم نظامی» بخوانند؟ آیا قرار است مأموران انتظامی، معلمان کلاسهای درس شوند؟ چه سنخیتی دارد نیروی انتظامی با رسالت تعلیم و تربیت؟ آیا با دست دادن به پلیس، میخواهید اعتماد از دست رفته جامعه به نظام آموزشی را بازسازی کنید یا تنها صورت مسئله را پاک کردهاید؟
مدارس همین حالا هم حال و روز خوشی ندارند. برخوردهای غیرانسانی برخی معلمان، که گاه به کتککاری و تحقیر دانشآموزان میرسد، والدین را به ستوه آورده است که البته بیراه نیست اگر فکر کنیم که دلیل این اتفاقات؛ مشکلات اقتصادی و حقوق ناچیزی است که برای معلمان در نظر گرفتهاید و معلمی که تأمین مالی نیست و فکرش مدام درگیر قسط بانک و اجاره خانه و... است، نه تنها اعصابی برای پرورش، بلکه برای آموزش هم ندارد. چرا به جای قرارداد با نیروی انتظامی، با روانشناسان و متخصصان تربیتی قرارداد نمیبندید تا معلمان را از لحاظ سلامت روان غربال نمایند؟ بجایش پلیس را به مدارس دعوت کردهاید! این تصمیم نهتنها نگرانیها را صدچندان کرده، بلکه آینده فرزندان این کشور را به بازی گرفته است.
جناب کاظمی، اگر توان مدیریت این نهاد خطیر را ندارید، اگر نمیتوانید بار این مسئولیت سنگین را به دوش بکشید، اگر راهحل شما برای مشکلات آموزش و پرورش، نظامی کردن مدارس است، لطفاً جایتان را به کسی بدهید که قلبش برای تعلیم و تربیت و پرورش فرزندان این خاک میتپد.
بدعتهای خطرناک را کنار بگذارید! فرزندان این سرزمین موش آزمایشگاهی سیاستهای شتابزده نیستند که با هر تصمیم نسنجیده، روح و روان و آیندهشان را به بازی بگیرید. کافیست از مدرسه میدان مین نسازید. کافیست از آینده بچههای ما برای آزمون و خطای مدیریتیتان استفاده نکنید...
از رئیسجمهور محترم انتظار میرود که برای مهمترین وزارتخانه فرهنگی کشور، فردی را انتخاب کند که بهجای بازوهای نظامی، به ابزار علم و مهر مسلط باشد؛ مدیری که با خلاقیت و تعهد، بتواند مدرسهای بسازد پر از شوق و امید و آموزش و پرورش استعدادهای فرزندان این آب و خاک، نه اینکه با سرباز ساختن از خود و کمک گرفتن از نهادهای نظامی، ترس و ناامنی را به کلاسهای درس تزریق کنند. انتظار میرود وزیر آموزش و پرورش و سخنگوی دولت پاسخگوی این فاجعه باشند و به جد به دغدغههای مردم پایان دهند.