اخبار گیلان

پول خرج می‌کنیم تا مردم زیادی را بکشیم

اسرارامروز.اگر اسم این کار حماقت نیست پس حماقت چیست؟ / انتقال آب دریای کاسپین، فاجعه‌ای بزرگتر از انفجار اتمی است/  این طرح انتقال آب  مسخره‌ترین پروژه تاریخ مهندسی ایران با هزینه ۶ هزار میلیارد تومانی است!/ شورتر شدن آب دریای کاسپین از پیامدهای این طرح است / انتقالش آب خزر به سمنان ، موی تن آدم را سیخ می‌کند!

 

محمد درویش عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع در نشست «بررسی انتقال آب خزر به سمنان» اظهار کرد: نکته‌ای که کمتر در طرح انتقال آب کاسپین به سمنان به آن پرداخته شده، این است که چندین کشور در دریای کاسپین سهم دارند و هر گونه بهره‌برداری باید مورد موافقت همه کشورها باشد.

به گزارش اسرارامروز ، وی افزود: اگر فعالیت یک‌ سویه‌ای انجام دهیم، آب را برداریم و پسماند شور آن را برگردانیم؛ یا حتی اگر آب را ببریم و در سمنان شیرین کنیم روی بوم‌ سازگان دریای کاسپین اثر خواهد داشت و با این کار به دیگر کشورها  چراغ سبز نشان می‌دهیم تا بدون توجه به اثرات فرامنطقه‌ای، رویه مشابه را در پیش بگیرند و فعالیت‌های مخرب خود را پیش ببرند.

عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع ادامه داد: ما بیش از دیگر کشورها در این حوزه آسیب‌پذیر هستیم، از ظرفیت گرمایی ویژه دریای کاسپین استفاده می‌کنیم و رویشگاه هیرکانی، حیات خود را مرهون این ظرفیت گرمای ویژه است.

درویش تأکید کرد: درآمد صیادی ما نیز معطوف به اینجاست و بخش بزرگی از گردشگریِ ما از این دریا تغذیه می‌شود. اگر این موضوع را در نظر بگیریم، این طرح می‌تواند بسیار خطرآفرین باشد.

وی تصریح کرد: در طرح‌های توسعه در روسیه چندین طرح سد سازی و انتقال آب روی رودخانه ولگا در نظر گرفته شده است. آبی که ولگا به دریای خزر می‌ریزد بیش از سه برابر کل آب قابل استحصال کشور ماست و ۹۰ درصد حیات دریاچه وابسته به آن است. قطعاً روسیه از اجرای طرح انتقال آب دریای خزر به سمنان حمایت هم می‌کند تا بَعد برای اجرای طرح‌های خود مشکلی نداشته باشد.

وی اظهار کرد: سفیر ترکیه در پاسخ به اعتراض ما به سد سازی‌های این کشور در طرح موسوم به (گاپ) گفت که «شما چگونه این اعتراض را دارید، وقتی که خودتان این همه طرح‌های انتقال آب روی کارون را دارید، این همه سدسازی کرده‌اید و این همه طرح‌های مخرب دیگر را اجرا کرده‌اید؟» ما هیچ پاسخی نداشتیم . به دلیل بی‌اخلاقی خودمان ، دچار بزرگترین بحران قرن هستیم.

درویش گفت: نکته دوم این است که اصولاً بعد از انقلاب چندین طرح انتقال آب انجام شده که یکی از بزرگترین‌ها، طرح «هفت باغ علوی» بود که هرکس که آنجا را دیده باشد شگفت زده می‌شود که چگونه در منطقه خشک کویری، چنین طرح‌هایی اجرا شده است؟ بخشی از حق‌آبه هریرود به آن اختصاص پیدا کرده و بعدتر هم پروژه بزرگ انتقال آب کوهرنگ کلید خورد، بعد طرح انتقال آب به یزد انجام شد و ۱۰۵ میلیون مترمکعب آب به یزد می‌رود.

 عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع افزود: در زمان ریاست جمهوری احمدی‌نژاد، طرح مشابهی برای سمنان آغاز شد و آقای روحانی هم که از همان استان است، این طرح را پیگیری می‌کند. سؤال اینجاست که آمایش سرزمین، کجای این فرآیند قرار دارد؟ آیا باید چشم به راه آمدن رئیس‌جمهوری مثلاً از کهگیلویه و بویراحمد باشیم تا مشکلات آن استان حل شود؟

درویش تصریح کرد: بیش از ۳۵ درصد مدیران ما از اصفهان می‌آیند. آیا وجود این رانت کمکی به وضع زیست‌ بوم اصفهان کرده است؟ دیگر مدیران ما با انجام این طرح‌ها، چه وضعیتی را برای استان خود فراهم کرده‌اند؟

وی اظهار کرد: در همدان نیروگاهی اجرا شد که به حجم عظیمی آب نیاز دارد. درحالیکه چنین پتانسیلی آنجا وجود نداشت و به بزرگترین فروچاله‌های کشور در فامنین بدل شد. حاصلخیزترین زمین‌های کشاورزی ما از بین رفت و نیروگاه سیکل ترکیبی در فارس بر پریشان‌ حالی اهالی دریاچه پریشان افزود.

وی افزود: چندین رئیس بانک مرکزی و وزیر باعث شدند صنعت آب بَری مثل فولاد مبارکه را در اصفهان مستقر کنیم و فعالیت‌های هسته‌ای را که هفت برابر ‌برترین صنعت یعنی فولاد به آب نیاز دارد به قلب کویر در نطنز ببریم.

عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع تصریح کرد: ۳۰۰ قنات را در شرق اشترانکوه در اثر انتقال آب به قم نابود کردیم و بحران حاشیه ‌نشینی آن، نتایج خود را در شلوغی‌های اخیر نشان داد؛ اما هنوز هم همین روند مدیریت تداوم دارد.

وی با بیان اینکه نیت خِیر کافی نیست؟ پرسید: آیا واقعاً وضعیت یزد و اصفهان بهتر از شرایط قبل از انتقال آب شده است؟ اصفهانی که به اندازه یک رودخانه کامل زاینده‌رود، به آن آب منتقل کرده‌ایم.

درویش ادامه داد: بخشی از مصیبتی که در یزد می‌بینیم به دلیل مدیرانی است که فکر می‌کنند کاشت یونجه در یزد که بیشترین تبخیر آب را دارد، افتخار است. یزدی که امن‌ترین استان بود حتی در اردکان که از امن‌ترین شهرهای این استان بود اکنون با سرقت و مسائل اجتماعی دست وپنجه نرم می‌کند.

عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع تصریح کرد: سمنان از بین ۳۱ استان تا امروز کمترین آسیب محیط‌ زیستی را دیده است و می تواند قطب گردشگری طبیعی، تاریخی و فرهنگی ما باشد. مردم سمنان از آرام‌ترین و متعادل‌ترین مردم ما هستند. اما همه اینها را می خواهیم از سمنان بگیریم. ما امروز نه نگران مردم مازندران، بلکه به فکر منافع مردم خود سمنان هستیم.

درویش گفت: نکته آخر اینکه اگر آب شور در مبدأ شیرین شود، فاجعه به بار می آورد چرا که ما همین الان هم ۹۰ درصد ماهی خاویاری خود را از دست داده‌ایم، میزان آلودگی آب دریای کاسپین ۴۰ برابر حد مجاز است و هیچ ظرفیتی برای آلایندگی بیشتر نداریم. حال سؤال اینجاست اگر هم آب را شور منتقل کنیم و آن را در سمنان شیرین کنیم چه اتفاقی می‌افتد؟ اگر در اثر زلزله یا بر اثر فرآیندهای شیمیایی و یا هر دلیل دیگری لوله آسیب ببیند و این حجم بزرگ آب شور در کوهستان‌های حاصلخیز و جنگل‌های هیرکانی ما رها شود فاجعه‌ای به مراتب بزرگتر از انفجار اتمی رخ خواهد داد.

عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع در پایان خاطرنشان کرد: ما میلیاردها پول خرج می‌کنیم تا کیفیت زندگی مردم را بهتر کنیم و این کار بسیار نابخردانه‌ای است؛ یعنی پول خرج می‌کنیم تا مردم زیادی را بکشیم و کیفیت زندگی را پائین بیاوریم؛ اگر اسم این کار حماقت نیست پس حماقت چیست؟ 

لازم به یادآوری است در طرح انتقال آب از دریای مازندران به سمنان، قرار است هر ثانیه ۱۴ هزار لیتر آب از این دریا برداشته شود. ۷ هزار لیتر آن شیرین‌سازی شود و به سمنان بیاید و ۷ هزار لیتر باقی که بسیار شورتر شده است به دریاچه مازندران که طبیعتا دریایی بسته است برگردد که تبادل آبی کمی دارد. بر اساس گزارش‌های محیط زیستی، این طرح منجر به شور شدن بیشتر آب دریای مازندران می‌شود و زیست‌ موجودات دریایی را دچار مشکل می‌کند. 

در مسیر ۲۰۰ کیلومتری انتقال آب که از میان جنگل‌های هیرکانی خواهد بود، آب را از ارتفاع منفی ۲۱ تا بالاتر از دو هزار متر با چندین ایستگاه پمپاژ جابجا می‌کند. نیروی برقی که این کار نیاز دارد ۳۵۰ مگاوات است که معادل یک سوم برق نیروگاه اتمی بوشهر است. پژوهشگران و کارشناسان محیط زیست این طرح را باتوجه به بودجه‌ای بیش از ۶ هزار میلیارد تومان، عامل تخریب یک میلیون هکتار زمین کشاورزی می‌دانند. 

حسین آخانی، استاد زیست‌شناسی دانشگاه تهران پیشتر این طرح را «مسخره‌ترین پروژه تاریخ مهندسی ایران» دانسته بود و نوشته بود: «شیرین کردن آب از عمق منهای ۲۸ متری ساحل دریای مازندران و پمپاژ آن به ارتفاعات البرز و انتقالش به سمنان را اجرایی کنند، موی تن آدم را سیخ می‌کند!»/مهر